Ganek - na ostrzu noża, czy tam grani

TRASA:
Przystanek Popradzki Staw -> Popradzi Staw -> Dolina Złomisk -> Dolinka Rumanowa -> Gankowa Przełęcz -> - Ganek -> Gankowa Przełęcz -> Rumanowa Kopka -> Dolina Złomisk -> Schronisko nad Popradzkim Stawem

Pamiętam, jak jakieś 2 lata temu, odgrzebałam w przewodniku Chmielowskiego "wejście na Ganek". Zachęciły mnie małe trudności, ale po przeczytaniu opisu trasy... Nie wiedziałam nic :) Perspektywa wejścia na ten szczyt jednak została gdzieś w głowie, odłożona do szufladki o nazwie marzenia :) I oto nadszedł ten dzień...

Świt. Pomarańczowe niebo witamy... na Łagiewnikach. Niestety. Niestety, bo o tej porze z chęcią wyruszalibyśmy na szlak.
Na szlak wyruszamy jednak parę godzin później. Po bezskutecznych próbach łapania stopa na Łysej Polanie, no i wreszcie! - przejażdżce elektriczką.




Tyle radości - tym podtatrzańskim pojazdem jedziemy po raz pierwszy :P



Razem z tłumem ludzi wysypujemy się z elektriczki, kierując się asfaltem do Popradzkiego Stawu. Rzucamy okiem na okolicę - plany na dzień drugi ciągle stoją pod znakiem zapytania, mamy jeszcze trochę czasu do namysłu... ;)



Na szczęście w cieniu docieramy nad Popradzki Staw, a tam... obrazki rodem z Krupówek ;)




Co prawda zapomniałam dzisiaj poduszki, ale jakimś cudem powstrzymuję się od kupienia nowej :) Ruszamy ścieżką wokół stawu. W odpowiednim miejscu chrząknięciem daję znać - odbijamy w lewo!



Swoją drogą, Złomiska też były gdzieś w tej szufladce z marzeniami. Pokonujemy przerażającą drabinę, a dalej możemy się delektować otoczeniem pięknego, limbowego lasu. Świetne miejsce.



Las jednak szybko się kończy. Znaki na ziemi mówią, że ktoś już tu przed nami był. I nie był to misiek ;)



Las dość szybko zamienia się w krainę kosodrzewiny. Podchodzimy pod pierwszy próg doliny w dość dobry tempie - raz, ze zżera nas ciekawość co też za nim jest, a dwa, że za plecami pojawiają się ciemne chmurki. Deszczowe. Oby tylko deszczowe! Niech wszystkie prognozy pogody szlag trafi!



Po wejściu na próg widok przekracza nasze oczekiwania. Woow! Jesteśmy na Złomiskiej Równi, z której widok jest zjawiskowy. I szczyt, od którego ciężko oderwać wzrok - żadna tam Wysoka, a właśnie Żłobisty!



Sądząc po zielonej trawce, jesteśmy tutaj o dobrym czasie. Złomiska Rówień jest w pełni rozkwitu :)



Wyłaniają się też pierwsze widoki właśnie na Wysoką, Smoczy i Szarpane Turnie. Teren absolutnie nam nieznany.



Gdzieś tam pojawiają się nasze cele...



Chmury za plecami, a właściwie już nad głowami nieco niepokoją. Chwilę później zsyłają nam kapuśniaczek. Akurat wtedy zajadamy drugie śniadanie w jakiejś kolebie, więc bezproblemowo. Ogólnie, w Złomiskach koleb jest... cała masa. Dają mi chociaż częściowe poczucie bezpieczeństwa ;)

Już jakiś czas temu dostrzegliśmy przed nami jakichś ludzi. Teraz widzimy, że też skręcają do Rumanowej - czyżby też celowali w Ganek? ;)



Ludzi widzimy też w okolicach Siarkańskiej Przełęczy, zmierzających na Wysoką. W sumie, to kto wie, może to będzie nasz cel przy kolejnej wizycie w Złomiskach? :)



Podchodząc do Dolinki Rumanowej rezygnujemy z podejścia na brzeg Zmarzłego Stawu. Możemy jednak podziwiać go z góry - ma na sobie pozostałości jeszcze po zimie ;)



Nad stawem góruje Grań Kończystej.



Zmarzła Kotlina. I chyba jednak łatwo dostępna od stawu Stwolska Przełęcz.



Podchodzimy do Dolinki Rumanowej - tam zieleń się kończy, zaczyna się prawdziwa, surowa kraina granitu :)



Nad nami góruje Żłobisty - przyciąga, oj przyciąga... :)



Z drugiej strony Wysoka i przyjaciele. Na Szarpanych Turniach wspinaczkowy ruch.

Postanawiamy od razu dostać się na Rumanową Ławkę, żeby uniknąć podchodzenia na nią od dołu w rejonie Gankowej Przełęczy. Rzekomo trudności mają nie przekraczać 0... No niestety, wchodzimy na nią w trochę złym miejscu - na naszym trawersie pojawiają się coraz większe trudności. No i co teraz? Wycof!

Wycof też nie należy do najprostszych i najprzyjemniejszych. W dolince zalega jeszcze trochę śniegu - akurat przy schodzeniu natrafiamy na dość strome pole śnieżne. Napędza trochę strachu, ale po chwili jesteśmy już na dole. Uff ;)

A więc - pierwsza próba zakończona niepowodzeniem.

Widzimy, że śnieg będzie dla nas dzisiaj prawdziwym wrogiem. Siadamy na kamieniu z widokiem na otoczenie. Nie mamy przy sobie przewodnika, a to, co czytaliśmy jakoś się już zamazuje... Którędy by to ugryźć? Gdzie puści? Przed nami rzeczywiście szli ludzie - ale którędy? Żleb spadający z przełęczy jest zaśnieżony... Wejście na Ganek i Rumanowy stoi na ostrzu noża...

Po paru minutach postanawiamy sprawdzić jeszcze coś w stylu rynno-komina. A nuż się uda....



Rynna może i jest stroma, pod względem trudności nie przekracza jednak raczej 0+. Chwilę później wydostajemy się na łatwy teren - czyli w końcu udało się osiągnąć Rumanową Ławkę :)


Ponad Rumanową Ławką "via normale" prowadzi żlebem, wprost na Gankową Przełęcz. Aale... Żleb jest oczywiście zaśnieżony ;) Pozostaje więc wariancik po lewej stronie. Ludzie, którzy byli wcześniej na Ganku, idą już na Rumanowy. Upewniamy się - szli tędy. No to w górę - tutaj trochę trudniej, wydaje mi się, że miejscami może nawet I-kowo...



Rumanowy wydaje być się bliżej przełęczy niż Ganek - i zaiste, jest.

Po paru chwilach docieramy do przełęczy. Spoglądamy na stronę Doliny Kaczej... Brrr! Ale lufa!





Myślę, że zdjęcia słabo oddają wrażenie, jakie robi spojrzenie w dół z Gankowej Przełęczy. Cała Dolina Białej Wody u stóp... Po obejrzeniu zdjęć pewien znajomy stwierdził, że zdjęcia wyglądają jak robione z samolotu :)




Gdzieś tam w dole widzimy Kacze Stawy.







Granitowa kraina Tatr.




Aż strach się wychylać :P



W stronę Rumanowego jakby spokojniej...

Droga z Gankowej Przełęczy na Ganek wiedzie niemal ściśle granią, rzekomo 0+. Co do tego zgodni są chyba wszyscy autorzy przewodników.



No, to w drogę. Przejście granią jest piękne, ale jak dla mnie - trochę psychicznie obciążające :) Na prawo i lewo ciągle zionie przepaść, przed którą nie da się nigdzie czmychnąć, chociażby dla nieco większego komfortu psychicznego. Koncentracja na maksa - ta eksponowana grań zdaje się być bardzo długa...

I w końcu docieramy na szczyt. 2462! Jesteśmy na Ganku! Jakoś to do mnie ciągle nie dociera. Siadam na szczycie i staram się zapamiętać wszystko - chociaż ciągle jestem jeszcze pod wrażeniem owej grani.



Wojtek robi rozeznanie terenu - zerka w stronę Pośredniego Ganku... ;)



A ze szczytu roztaczają się o takie widoki:



Na dostojny Gerlach.



Na Rysy, na których dzisiaj raczej tłumnie. Widać dobrze ścieżkę z Doliny Ciężkiej na Wagę.



Jeden z widoków najpiękniejszych - Główną Granią w stronę Zmarzłego i spojrzenie na Kończystą... :) Tyle miejsc, w których jeszcze nas nie było...



Wysoka - może i mam dziwne skojarzenia, ale prezentuje się tutaj jak aniołek - ze skrzydłami :P Strażniczka Tatr :)



Pośredni Ganek - broni się, oj broni...



Rumanowe Czuby - wąziutka grań, nie dajmy się zwieść dość łagodnym widokiem z Dolinki Rumanowej.



No i Dolina Ciężka z górującym nad nią Młynarzem.

To, co umknie pamięci, zostanie na szczęście na zdjęciach - jednak myślę, że widok z Ganku będziemy dłuuugo pamiętać.... :)




Wpisujemy się do zeszytu - jak widzimy, Ganek jest odwiedzany dość często, a dzisiaj miał przyjemność gościć tylko Polaków :)

W czasie, kiedy delektujemy się Ganusiem, na horyzoncie pojawiają się nieprzyjemne chmurki... Ups... Tylko nie teraz... ;)

W planach teoretycznie mieliśmy jeszcze Rumanowy - aż grzech nań nie iść, skoro jesteśmy tak blisko. Jednak rezygnujemy z naszego drugiego celu i postanawiamy zwiewać na dół przed chmurami.

W drugą stronę grań pokonujemy w dość dobrym tempie - jakoś zapominam o ekspozycji, przed oczami teraz bardziej mam tą złowieszczą chmurę... :P Na Rumanowej Ławce spotykamy Polaków, którzy też postanowili ewakuować się z Rumanowego.

Przy zejściu okazuje się, że wchodzili tak samo jak my, a więc - jednak wybraliśmy dobrą drogę :)

W Dolince jesteśmy już względnie bezpieczni. Jak na złość wychodzi słońce. Mamy czas, żeby jeszcze rozejrzeć się po okolicy :)



Widok znad Rumanowego Stawu - dobrze widoczna Rumanowa Ławka.



W zejściu z powrotem do Złomisk postanawiamy skoczyć jeszcze na Rumanową Kopę.




A z niej widok na taterników działających na Małej Szarpanej Turni.



I ostatnie spojrzenie w stronę Rumanowej Dolinki. Jeszcze tutaj wrócimy... M.in. dla Rumanowego :)



Z Rumanowej Kopki mamy chyba najlepszy widok na Kończystą.



Dziwne chmury cały czas nam towarzyszą. Wybieramy chyba najgorszą opcję zejściową z Rumanowej Kopki - jakimś strasznie osypującym się żlebem. W sumie to bardziej niż schodzenie przypomina to zjeżdżanie :)

Schodzimy na ogromne rumowisko w Złomiskiej Zatoce.



Chwila nieuwagi i gubimy siebie :) Na szczęście echo w dolinie nie jest jakieś bardzo zmylające i po jakimś czasie udaje nam się siebie odnaleźć :P




Żegnamy się ze Złomiskami... :)



I zmierzamy w stronę Popradzkiego Stawu.

Marzenie zostało zrealizowane, Ganek mimo wszystko pozytywnie mnie zaskoczył (myślę, że byłabym rozczarowana, jakby chociaż trochę się nie bronił). Szkoda tylko, że nie udało się zdobyć Rumanowego. Złomiska jednak będę zaliczać do jednych z najpiękniejszych miejsc w Tatrach, jakie widziałam :)

Tego wieczoru, przy wieczornym piwku spotkaliśmy się w mini-forumowej ekipie: jak fajnie było porozmawiać o górach i nie tylko, coś niecoś poplanować... Jak widać, góry to nie tylko piękne miejsca, efektowne wejścia, ale też w dużej mierze - ludzie :)

C.D.N.... :)