Wołowiec Mięguszowiecki (2228m) słow. Volovec mengusovský to trójwierzchołkowy szczyt w słowackich Tatrach Wysokich, w bocznej grani odchodzącej na południe od Hińczowego Zwornika (ok.2360m) i oddzielony od niego Wołowcową Przełęczą (ok.2180m). Najwyższy jest jego północny wierzchołek. Środkowy (wedle WC-12) jest o około 20 m niższy, natomiast południowy niższy od głównego o około 50m.
Grzbiet Wołowca Mięguszowieckiego oddziela dwa górne piętra Doliny Mięguszowieckiej - Dolinę Hińczową od Doliny Żabiej Mięguszowieckiej. W przypadku tej drugiej grań szczytowa zawieszona jest również nad jej jednym górnym piętrem - Wołową Kotlinką.
Do Wołowcowej Równi w Wołowej Kotlince opada z wierzchołkowej grani dość strome, trawiaste zbocze z nielicznymi skałkami. Do Żabiej Doliny Mięguszowieckiej i progu Wołowcowej Równi z najniższego wierzchołka opada ściana o wysokości do około 100 metrów. Przedłużenie południowego wierzchołka to grzęda kończąca się przy progach Doliny Hińczowej i Żabiej Mięguszowieckiej.
Do Doliny Hińczowej opada Wołowiej Mięguszowiecki najwyższą, ok. 200-metrową ścianą. Żadna z wymienionych nie cieszy się jednak popularnością pośród taterników. Szczyt jest częściej odwiedzany przez turystów.
Uwaga: W 6 tomie swego przewodnika Tatry Wysokie Witold Henryk Paryski podaje inną wysokość (2212m) Wołowcowi Mięguszowieckiemu oraz jako główny wierzchołek (w dwuwierzchołkowym wtedy szczycie) traktuje wierzchołek południowy (obecnie środkowy). W przewodniku WHP, wierzchołek północny był "nieco niższy". Zdaniem Władysława Cywińskiego, autorzy poprzednich dzieł tematycznych (WHP, A. Puškáš, I. I. Bohuš) poczynili na temat jego opisu topograficznego sporo błędów.
Nazwa Wołowca Mięguszowieckiego pochodzi od pasterstwa w Dolinie Mięguszowieckiej. To właśnie jego nazwa dała początek nazewnictwu Wołowego Grzbietu.
Szlaki prowadzące na Wołowiec Mięguszowiecki:
Na Wołowiec Mięguszowiecki nie prowadzi żaden znakowany szlak turystyczny. Jest on położony w terenie udostępnionym dla taternictwa.
Z Wołowcowej Przełęczy:
Z przełęczy bardzo łatwą (0)m wznoszącą się nieznacznie granią lub tuż po jej lewej stronie dość wyraźną ścieżką aż za skałki kilka metrów poniżej północnego, głównego wierzchołka. Stamtąd łatwą (0+) ryską nad ukośną płytą kilka metrów i po skałkach na wierzchołek (0+, 10 minut).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz