Suchy Wierch (1539m) to szczyt reglowy w polskich Tatrach Zachodnich u podnóży Giewontu. Znajduje się w grani wrastającej w N ścianę Juhaskiej Kopy, oddzielającej Dolinę Strążyską od Doliny Białego.
Topografia masywu Suchego Wierchu jest dość rozbudowana. W najbliższym otoczeniu w grani Suchy Wierch oddzielony jest Niżnią Suchą Przełęczą (1508m) na SSE od Suchej Czubki (ok.1570m) oraz odleglejszą Czerwoną Przełęczą (1301m) od najbardziej rozpoznawalnej w tej grani Sarniej Skały (1377m) na N. W S grani Suchego Wierchu znajduje się szereg skał porośniętych częściowo kosodrzewiną. Skały te, porozdzielane przełączkami ciągną się do samej Niżniej Suchej Przełęczy i zwą się w całości wraz ze skałkami położonymi poniżej grani Klasztorami. Z tego odcinka grani na W opada Jeleni Żleb, rozdzielony w górze krótką, ale urokliwą i strzelistą grzędą skałek. W kierunku N grań jest łagodniejsza, jednak gęściej zarośnięta już mieszanką kosodrzewiny i świerków. Kilka metrów na N od wierzchołka znajduje się w grani kopka z krótką, skalistą grzędą biegnącą ku E. Kilkanaście metrów na N i poniżej tej kopki odgałęzia się na W postrzępiony skałkami Koński Grzbiet, długi na niespełna kilometr. Po kolejnych kilkudziesięciu metrach w grani występuje wyraźny, wierzchołek. Uwaga:Ciężko jednoznacznie stwierdzić który z dwóch punktów w grani jest najwyższy, jednak wydaje się, że jest to wierzchołek S. Zwornikowy wierzchołek w grani opadającej ku Czerwonej Przełęczy, nazwnany "przedwierzchołkiem" przez Władysława Cywińskiego, dla ułatwienia potraktowaliśmy jako N wierzchołek Suchego Wierchu.
najwyższe skały Końskiego Grzbietu
N wierzchołek jest zwornikiem dla kolejnego długiego Sarniego Grzbietu biegnącego równolegle do Końskiego Grzbietu. Obydwa grzbiety rozdziela Koński Żleb. Z N wierzchołka opada jeszcze jeden bezimienny grzbiet ku NE, stanowiący NW ograniczenie Doliny Suchej. Za N wierzchołkiem lesista, pełna wiatrołomów grań opada już bez większych skał na Czerwoną Przełęcz.
Suchy Wierch wraz ze swymi graniami znajduje się nad Doliną Suchą od E, krótkimi, ale stromymi i częściowo skalistymi stokami oraz bezpośredni do Doliny Białego - tylko z N grani N wierzchołka, wprost na zanikającą Polanę Białego. Na W stronę powyższe żleby i grzbiety opadają do Dolinki do Bani (Jeleni Żleb i Koński Grzbiet) oraz bezpośrednio do Doliny Strążyskiej z pozostałej części grani na Strążyską Polanę i w jej okolicy (ponad 400 metrów różnicy wysokości).
Szlaki na Suchy Wierch:
Na wierzchołek Suchego Wierchu nie prowadzą znakowane szlaki. Ze względu na uciążliwą roślinność jest on rzadziej odwiedzany.
Z Czerwonej Przełęczy:
Z przełęczy granią w górę ku S przez las i liczne wiatrołomy (uciążliwie) do pierwszego w grani N wierzchołka (można na niego wejść po łatwych, zarośniętych skałkach). Dalej po prawej stronie N wierzchołka w górę przez gęstą kosodrzewinę przeplataną innymi iglakami w pobliże najwyższych skał Końskiego Grzbietu (ukośna szczelina tuż nad ich podstawą). Mijając te skały po lewej stronie po łatwych, lekko eksponowanych skałkach, a wyżej też przez kosodrzewinę na kopkę w N grani Suchego Wierchu. Z kopki bardzo łatwą (0+), nieco eksponowaną granią w kilkanaście metrów na wierzchołek (0+, 45 min).
z N wierzchołka
na kopkę w N grani
z kopki w N grani
I uskok Klasztorów
Z Niżniej Suchej Przełęczy:
Tuż na N od najgłębszego wcięcia przełęczy rozpoczynają się skałki Klasztorów. Początkowo w górę na prawo od grani na pierwszą, poziomą część skałek. Przez nie i przez kosodrzewinę pod stromą igliczkę stanowiącą I uskok w Klasztorach. Po lewej stronie łatwo (0+) gzymsem do wąskiego żlebka i nim kilka metrów stromo w górę (I) na szczerbinkę. Teraz dalej w górę od prawej strony z pomocą kosodrzewiny na łatwiejszą część grani.
Dalej lekko w górę przez gęstą kosodrzewinę łatwo na najwyższą w tej grupie, zarośniętą kopkę i dalej już bez trudności w dół przez nieco rzadszą kosówkę i przez szeroką przełączkę w grani Klasztorów (mijamy od prawej boczną grzędę ze ostrymi turniczkami) pod II uskok Klasztorów. Uskok ten pokonujemy od prawej strony dość trudną (II), ale dobrze urzeźbioną, litą krawędzią - 6 metrów na wierzchołek turniczki. Z niej łatwo już w dół ścianką na kolejną szczerbinę przed III uskokiem.
szeroka przełączka w Klasztorach
II uskok Klasztorów
III uskok Klasztorów
grań Suchego Wierchu
Uwaga:II uskok Klasztorów można obejść kierując się dalej i nieco w dół po prawej stronie przedzierając się przez gęstą w tym miejscu kosodrzewinę do połączenia z dalszą częścią drogi.
III uskok w Klasztorach jest już trudniejszy. Można go łatwo obejść od prawej strony obniżając się kilkanaście metrów aż poniżej widocznej stąd pionowej ścianki. Tuż za ścianką pozbawionym w dolnej części kosówki, stromym żlebkiem w górę ponownie na grań i dalej przez niską kosodrzewinę i po łatwych skałkach kilkanaście metrów na wierzchołek Suchego Wierchu (0+, miejsce I, miejsce II, 20 min).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz