Skrajna Sieczkowa Przełączka (2197m), słow. Predná Sieczkova štrbina to przełęcz w Polskich Tatrach Wysokich, w bocznej grani nazywanej Wschodnią Granią Świnicy. Znajduje się w masywie Granatów pomiędzy Pośrednim granatem (2234m) na południu, a Skrajnym Granatem (2225m) na północy. Z przełączki na wschód w kierunku Buczynowej Dolinki opada początkowo łatwa depresja zmieniająca się poniżej Zachodu Bednarskiego w pionową, ociekającą wodami ścianę. Na zachodnią stronę ku Czarnemu Stawowi Gąsienicowemu również opada początkowo łatwy Żleb Drège'a zmieniający się na dole w częściowo przewieszony, bardzo urwisty komin około 100-metrowej wysokości nazwany Kominem Drège'a.
Przez Skrajną Sieczkową Przełączkę przebiega Orla Perć - najtrudniejszy szlak turystyczny w Tatrach.
"Przepaść" w okolicach przełączki.
Kilka metrów powyżej przełęczy w kierunku Pośredniego Granata znajduje się słynna "przepaść" ubezpieczona łańcuchem. Więcej w niej legendy aniżeli faktu, w rzeczywistości jest to kilkumetrowej głębokości i około metrowej szerokości szczelinka, której pokonanie wymaga skorzystania z nieco dłuższego kroku (nie z łańcucha).
Nazwa przełączki pochodzi od nazwiska pierwszego zdobywcy Granatów, słynnego, dziewiętnastowiecznego przewodnika tatrzańskiego - Macieja Gąsienicy Sieczki.
Komin oraz poprzedzający go żleb zachodni owiane są złą sławą. Obydwie formacje nazwę odziedziczyły po pierwszej ich ofierze. W sierpniu 1911 roku Jan Drège (Dreż) wędrujący wraz z siostrami Orlą Percią zgubili szlak. Zachęceni "łatwym" zejściem ze Skrajnej Sieczkowej Przełączki, zaczęli kierować się po trawkach w dół. Formacja niestety nie dała nieszczęsnej trójce opuścić ścian Granatów. Jan Drège postanowił schodzić dalej kominem oraz sprowadzić pomoc dla oczekujących tuż powyżej sióstr. Schodzenie zakończyło się w sidłach komina, z którego turysta spadł do podstawy ściany. Siostry przenocowały nad kominem i rankiem powróciły na przełęcz, odnalazły szlak, którym udało im się zejść do Zakopanego.
Łagodnie wyglądający z przełączki Żleb Drege'a
Trzy lata później w żlebie Drege'a oraz Kominie Drege'a rozegrała się jeszcze bardziej dramatyczna historia. Niemal identycznie jak przed trzema laty, 23 lipca 1914 roku trójka turystów (rodzeństwo Bandrowskich oraz ich towarzyszka, Anna Hackbielówna) zgubili ścieżkę w okolicy przełączki. I podobnie zaczęli schodzić ku Dolinie Gąsienicowej łagodnie wyglądającym z góry żlebem. Tym razem jednak cała trójka napotkawszy trudności dolnych partii żlebu, postanowiła spędzić noc powyżej komina. Wołanie o pomoc rankiem i popołudniem następnego dnia nie przyniosło skutku. Niestety tej trójce nie przyszło na myśl powrócić na grań w poszukiwaniu szlaku. Pierwsza w poszukiwaniu drogi zejściowej ruszyła Hackbielówna. Jedyne, co wiadomo, to że udało jej się przejść do sąsiadującego od północy żlebu, z niego spadła w przepaść. Pozostała dwójka oczekiwała na pomoc kolejną noc w tym samym miejscu. Wiara w to, że ich towarzyszce udało się dotrzeć do ratowników zaczęła gasnąć - minęła już kolejna doba. Brandowskiego dręczonego głodem i dodatkowym niepokojem o towarzyszkę zaczęło nękać obwinianie o los, jaki ich spotkał. W głośnym obwinianiu się, gorączce i traceniu panowania nad sytuacją minęła kolejna noc, kolejny dzień i jeszcze jedna noc. Pogoda się nie poprawia - deszcz ze śniegiem, nocne przymrozki, brak zapasów żywności. Kilka dni i nocy spędzonych na trawiastej półce nad przepaścią, a jednak nie przyszło rodzeństwu do głowy spróbować powrócić łatwym terenem do góry w poszukiwaniu innej drogi zejściowej. Piątego dnia mocno wyczerpani postanowili zaryzykować, z pasków i plecaków wykonali prowizoryczny odcinek liny i zaczęli schodzić. W Kominie Drège'a kilka razy spadali po kilka metrów szczęśliwie tylko nie spadając od razu do podstawy ściany. Dotarli w ten sposób na platformę nad przewieszoną częścią komina odcinając sobie w ten sposób jakąkolwiek możliwość odwrotu. Pod nimi jeszcze 100 metrów pionowej ściany, nad nimi przewieszone skały, z których właśnie spadali. 27 lipca po południu Brandowski rzucił się w przepaść z mokrej, ciasnej, pochylonej półki zostawiając siostrę Marię samą. Wieczorem tego samego dnia Maria wiedziała już, że nadchodzącej nocy nie będzie w stanie przetrzymać. Postanowiła postąpić jak brat. Zaczęła wahadłowym ruchem zsuwać się z platformy.
Mariusz Zaruski już od rana 27 lipca był gotowy z ekipą ratunkową do wymarszu. Od czterech dni wszak turyści nie powrócili z jednodniowej wycieczki do pensjonatu. Być może udałoby się zachować życie całej trójki, gdyby zostawili informację dokąd wybrali się na wycieczkę. Dopiero popołudniu udało się ustalić, że wybierali się na Granaty. Około 19:00 27 lipca ratownicy znad brzegu Czarnego Stawu Gąsienicowego obserwują przez lornetki ściany Granatów. Staszek Gąsienica-Byrcan dostrzega postać w połowie wysokości Komina Drege'a. Postać wykonującą dziwne, wahadłowe ruchy. Być może sekundy uratowały Marię od zsunięcia się gdy Zaruski przez trąbkę sygnałową krzyknął słynne:
- "Czekać spokojnie! Idziemy!"
Późną nocą asekurowany z góry Zaruski zjechał do platformy, na której skraju leżała wyczerpana Maria Brandowska. Stanąwszy tuż koło niej na skraju platformy usłyszał szept:
- "Ostrożnie, tam przepaść."
Pobłądzenia w okolicach przełączki i wypadki śmiertelne w Kominie Drège'a na tym się nie skończyły.
GRANATY
Granaty to masyw znajdujący się w bocznej grani Tatr, obejmujący grupę trzech szczytów wraz z przełęczami: (od południa): od Sieczkowej Szczerby (ok. 2210m) przez Zadni Granat (2240m), Pośrednią Sieczkową Przełączkę (2218m), Pośredni Granat (2234m), Skrajną Sieczkową Przełączkę (2200m), aż do Skrajnego Granata (2225m) ograniczonego Pańszczycką Przełączką Wyżnią (2145m) na północy i Granacką Przełęczą (2145m) na wschodzie. Masyw ten jest bardzo popularny i dobrze znany. Przede wszystkim dlatego, że granią Granatów przebiega najtrudniejszy szlak tatrzański - Orla Perć, a mianowicie stosunkowo łatwy jej odcinek. Poza tym prowadzi na nie sporo dróg wspinaczkowych często odwiedzanych zarówno przez taterników jak i tatrzańskich kursantów. Granaty były miejscem wielu wypadków między innymi za sprawą podciętych żlebów opadających z grani (na przykład łagodnie wyglądający, trawiasty u góry, a podcięty w dolnej części ponad 100-metrowym urwiskiem żleb Drège'a).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz